Rajapatni.com: Surabaya 27/2/24) – Een samenwerkingsproject om de Peneleh-begraafplaats nieuw leven in te blazen als een levende bibliotheek is begonnen. Bij deze samenwerking zijn de historische gemeenschap Begandring Soerabaia (Indonesië) en TiMe Amsterdam (Nederland) betrokken, waarvan de aftrap begint op maandag 26 februari 2024 en naar verwachting in december 2024 zal worden afgerond.
Deze samenwerking bij de revitalisering van het Peneleh European Village heeft tot doel om de Peneleh-begraafplaats open te stellen, relevantie en impact te creëren en nieuwe waarden te creëren als een betekenisvoller en vriendelijker voertuig voor lokale bewoners en bezoekers, zowel direct (offline) als online. Daarnaast wordt gehoopt dat dit project lokale gemeenschappen en lokaal ondernemerschap zal versterken en het imago van de mensen van Peneleh Village en omgeving zal verbeteren.
Voorafgaand aan de aftrap, die werd gehouden in de Peneleh Tomb, bezocht TiMe Amsterdam, vertegenwoordigd door Max Meijer en Petra Timmer, namens het Nederlandse museum het Surabaya Education Museum om mogelijke toekomstige samenwerkingen te bespreken. Ze werden hartelijk verwelkomd door het hoofd van het Surabaya Stedelijk Museum en Kunstgebouw UPTD Saidatul Maknunah en museumconservator M.T. Agus.
Volgens Max Meijer, directeur van TiMe Amsterdam, zijn er interessante en belangrijke dingen aan het Surabaya Onderwijsmuseum in relatie tot het Onderwijsmuseum in Nederland. Namelijk met betrekking tot de inhoud van de nationale heropleving op het gebied van onderwijs en culturele inhoud gerelateerd aan het Indonesische schrift, vooral het Javaanse schrift.
In de inhoud van de onderwijsrevival, die werd gepresenteerd door het Onderwijsmuseum in Surabaya, beoordeelde Max deze als eerlijk en eerlijk en niet verdoezeld. Dat blijkt uit de verhalende presentatie in de laatste zone van dit museum, waarin wordt gesteld dat het onderwijssysteem in Indonesië na de onafhankelijkheid of dekolonialisering in feite schijnbaar eindeloos bleef veranderen.
„Elke verandering van leider gaat altijd gepaard met een verandering in het onderwijssysteem“, legde de museumgids uit terwijl hij de verhalende tentoonstelling in de laatste zone van het Onderwijsmuseum uitlegde.
Tijdens dit bezoek zei Max Meijer, tevens museoloog en museumadviseur in het ICOMOS-netwerk (International Committee on Museums and Sites), dat onder de paraplu staat van UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), dat tijdens zijn bezoek formele activiteiten in het project dat de Peneleh-begraafplaats nieuw leven inblaast als een levende bibliotheek, onderzoekt hij de mogelijkheden voor samenwerking in de museumsector met het Surabaya Education Museum.
Max Meijer en Petra Timmer zijn museumexperts en adviseurs van wereldniveau en geen onbekenden voor Indonesië vanwege hun rol in het delen van kennis met musea in Indonesië. Bijvoorbeeld het Ambarawa Spoorwegmuseum, het Nationaal Museum in Jakarta en zelfs het Panji museum in Malang. Hetzelfde wordt verwacht van het Onderwijsmuseum in Surabaya.
Naast de inhoud van de onderwijsheropleving raakten Max en Petra ook geïnteresseerd in de manuscriptinhoud die in het museum wordt getoond. Bovendien toont het museum volgens museumconservator Agus niet alleen artefacten, maar presenteert het ook de betekenis en boodschap achter de fysieke artefacten door middel van een aantal activiteiten. Daartoe behoren samenwerking en netwerken met de gemeenschap.
„We werken samen met de culturele gemeenschap Puri Aksara Rajapatni om het Javaanse schrift te leren als een manier om de inhoud van de manuscriptcollectie te begrijpen“, legde Agus uit aan Max en Petra.
Agus legde tijdens een bezoek aan de educatieve attracties in het museum met betrekking tot geletterdheid in het algemeen uit dat bezoekers bij het betreden van het museum werden begroet met pre-geletterdheidsritten. Dat is het tijdperk waarin de mens letters als communicatiemiddel nog niet kende. Dit overspel illustreert oude tijden waarin mensen geen letters kenden, maar alleen symbolen gebruikten.
Na de Pre-Script-zone ga je de koninkrijkszone binnen waar het script bekend en gebruikt wordt. In die zone wordt een manuscript gepresenteerd dat is samengesteld uit en geschreven op palmbladeren en papier. Volgens curator Agus heeft hij niet veel manuscripten verzameld, maar probeert hij ze een voor een te bestuderen om de inhoud van de manuscripten in zijn collectie bloot te leggen.
Om de inhoud van het manuscript te introduceren, werkte hij samen met een gemeenschap die Javaans schrift doceert, Puri Aksara Rajapatni. De vorm is de Javaanse Sinau Aksara-activiteit. Hij voegde eraan toe dat het kennen van het Javaanse schrift een stap zou zijn in het leren kennen van manuscripten
Onder de bestaande manuscriptcollecties zijn er twee die zijn bestudeerd en later van belang zullen zijn voor Javaanse schriftklassen. Naast het leren van het script leren de Sinau Aksara Javaanse deelnemers dit ook uit het manuscript.
Ondertussen zijn Max en Petra, die het concept van het Surabaya Onderwijsmuseum steeds beter begrijpen, steeds meer bereid om een samenwerkingsrelatie tot stand te brengen tussen de Surabaya en Dordrechtse onderwijsmusea. Bovendien is er in de stad Dordrecht een museum dat op bepaalde momenten Javaanse schriftschrijflessen voor het publiek organiseert. Niet voor Indonesiërs maar voor Nederlanders. (nanang PAR)